Kersvers opgestart was EHR in 1994, en met een bureau met computer en een fax op de zolderkamer hadden Marie Jose en ik een regio vastgesteld waar we onze activiteiten zouden ontplooien, dat was zowel Arnhem en omgeving als Nijmegen en omgeving.
De eerste vergeet je nooit meer. Dit geldt voor een eerste vakantie op eigen benen naar een oudergruwel als Salou of Chersonissos, eerste liefde, eerste eigen huis en in dat rijtje was de Gorisstraat in Nijmegen onze ‘eerste’.
Misschien niet de eerste woning die in ons bestand werd opgenomen maar wel de eerste deal in de zin van; boter bij de vis, betaalde verhuurbemiddeling. Het object in kwestie was een gemeubileerde etage en de eigenaar ging een half jaar naar het buitenland en liet zijn gemeubileerde huisje in onze handen achter. Tot op het bot gemotiveerd om hier een succesvolle bemiddeling van te maken gingen wij aan de slag.
Het appartement werd aangehuurd door een expat die een half jaar in Nederland onderzoek deed, een soepele afhandeling en na de oplevering was onze eerste bemiddeling een feit.
Gedurende zes maanden was er geen vuiltje aan de lucht. De huurder was blij, de verhuurder ook want de huurder betaalde netjes op tijd en viel hem niet lastig met klachten en na vijf maanden meldden wij ons weer om de oplevering te verzorgen met een eindinspectie. De eigenaar verbleef nog een paar weken in het buitenland voordat hij terug zou komen en dus werd de oplevering aan EHR overgelaten.
Zo kwam het dat ik op een mooie dag in juli blijmoedig richting Nijmegen tufte in mijn nogal gedateerde Volvo 340 om de eindoplevering te doen van onze eerst opdracht. Waar ik geen moment rekening mee had gehouden was het illustere wandelevenement de Vierdaagse van Nijmegen. Komende van boven de Rijn zat dit, anders dan zoals voor nagenoeg alle Nijmegenaren, totaal niet in mijn systeem. Het bleek de vierde dag en dus de dag van de intocht te zijn van de Vierdaagse. Geen goed moment om bijvoorbeeld de Gorisstraat te bezoeken zo kwam ik al gauw achter. Afsluitingen, omleidingen, ik kwam er niet doorheen en ook het Shell stratenboek (dit was dus echt ruim voor de autonavigatie) kon nagenoeg geen omleidingsroute bieden die niet door de Vierdaagse organisatie om begrijpelijke redenen was afgezet.
Wat een ritje van circa 25 minuten had moeten worden naar de afspraak werd een expeditie met vele hindernissen die meer dan twee uur duurde. Doordat ik niet in de buurt van de Gorisstraat kon parkeren kreeg ik met een paar wandelkilometers wel een beter vierdaagse gevoel. Uiteindelijk aangekomen op locatie was de oplevering snel afgerond. Daarmee kwam een nieuwe uitdaging in zicht: de terugtocht naar Arnhem.
De St. Annastraat was al ruim van tevoren omgetoverd tot de befaamde Via Gladiola waar de Vierdaagse wandelaars als helden werden binnengehaald met bossen gladiolen en was daarmee volledig ongeschikt gemaakt voor de logische terugtocht per auto naar Arnhem.
Ook hier kon het stratenboek van Shell, een indertijd buitengewoon populaire uitgave en in elke auto te vinden, geen uitkomst bieden. Er was geen doorkomen aan en de enige optie was de grens over en via Duitsland hopeloos te verdwalen en uiteindelijk terug te rijden naar de A12 om zo Arnhem weer te bereiken.
De eerste en de langste oplevering ooit, uiteindelijk was ik een uur of vier ‘s middags weer terug van een oplevering die we om tien uur in de morgen hadden gepland.
Met deze ervaring op zak staat er vanaf dat moment ieder jaar prominent in de agenda: Vierdaagse dag van Elst, Dag van Groesbeek, dag van Wijchen en dag van Cuijk. Wij kijken wel beter uit tegenwoordig dan op deze dagen andere activiteiten te plannen dan het vieren van de feesten en de wandelaars aan te moedigen!
